Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2009

Τί θέλει να μας πει ο λόφος ;


Αγαπητοί Anteportaris, θυμάστε τον συγκεκριμένο λόφο ελπίζω. Παρακαλώ, ως άσκηση, ο καθένας να σχολιάσει τον λόφο ως προς το αισθητικό του περιεχόμενο (δηλαδή να καταθέσει τα άπαντα της νόησής του επ αυτού

Ευχαριστώ, ο δεκαδάσκαλος αναμένων

15 σχόλια:

  1. Χμμμ... αυτός ο λόφος... Τον κοιτάω ξανά και ξανά, γνωριζόμαστε από κάπου του λέω;
    Είναι... που ξέρετε έχω ασθενή μνήμη, προσπαθώ να τα μπαλώσω.
    Με κοιτάει τον κοιτάω. Γιατί μου θυμίζει τη ζωή?
    Με σκόρπια δενδρυλλο-άτομα άλλα κοιτάνε δεξιά άλλα αριστερά, μερικά τα παπούτσια τους, ε παρντόν τις ρίζες τους.

    Εντάξει τον ξανακοιτάω! Μπορεί και να κάνω λάθος. Α! βλέπω και κάτι προσπάθειες για πεζούλες, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ αναφωνώ, εκμετάλλευση φυσικών πόρων, παθαίνω κυβερνητικό παραλήρημα. Αλλά πάλι βγαίνει εγκατάλειψη. Μην είναι η πατρίδας μας? ερωτώ...

    Σοφία (η δημοσιογράφος που απαντά σε μια ερώτηση με μια άλλη έρώτηση).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Με συγκινεί πολύ ο τρόπος που χαϊδεύουνε τα λιόδεντρα τον λόφο.
    Σαν να τον προστατεύουν, σαν να του ψιθυρίζουν, σαν να τον νανουρίζουνε.
    Και αυτές οι αναβαθμίδες πως έρχονται να επισημάνουν την παρουσία του ανθρώπινου στοιχείου.
    Το ίχνος του πεπερασμένου και φθαρτού επάνω στο αιώνιο.
    "Περάσαμε και εμείς κάποτε από ' δω!"
    Μπαμπέτ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εφυγαν οι άνθρωποι κι`έμειναν οι ψυχές τους.
    Σέ μιά στιγμή πού τή σταμάτησε η μοίρα.
    Σάστισαν οι ψυχές. Καί στάθηκαν εδώ.
    Γίνανε μορφές πού δέθηκαν στό χώμα.
    Κορμιά πού έμειναν μετέωρα.
    Τό σμίξιμο. Ο παθιασμένος χορός. Η μοναστική αυστηρότητα. Τό περήφανο ατένισμα στό πουθενά.
    Η προσδοκία στό τίποτα. Η υπόκλιση στόν κανέναν.
    Σάστισαν οι ψυχές. Καί στάθηκαν εδώ.
    Μετρώντας τή ζωή τους.
    Σέ μιά στιγμή πού πάγωσε στόν χρόνο.
    Σέ μιά σιωπή πού ακούγονται όλα.
    ΛΗΤΑ ΓΕΩ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κατά πάσα πιθανότητα θα έπρεπε να μου θυμίζει κάτι αυτός ο λόφος, αλλά όχι, τον κοιτώ, τον ξανακοιτώ, αίσθημα βαριάς θλίψης με κατακλίζει αλλά όχι, δεν μου θυμίζει τίποτα. Όσο όμως τον κοιτώ τα δεντράκια κινούνται χορεύοντας ως να συμμετέχουν σε προθανάτια τελετή, σαν παιδιά σκελετωμένα από την πείνα που απλώς περιμένουν το αναπόφευκτο. Και ένας όγκος βαρύς χωρίς ουρανό, χρώματα γκρίζα, τελειωμένα, που άνοιξη δεν περιμένουν.

    vant

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ναι ναι, ξέρω, δεν είναι δέντρα είναι άνθρωποι.
    ναι ναι, αυτό το γλυκό λοφάκι είναι το σπίτι τους.
    και βέβαια το ένα σκύβει στο άλλο και τα λένε φυλλομουρμουριστά και δεντρολογάτα.
    χαιρετούν τα πιο μακρινά και γέρνουν προς τα πλησίον.
    και αν μπορούσαν θα πλησίαζαν πιο πολύ το ένα το άλλο, να χαϊδευτούν και να μπλεχτούν.
    και αν μπορούσαν μπορεί και να ανέβαιναν ψηλότερα ακόμη στον λόφο, να ατενίζουν από εκεί τους συγγενείς τους στις άλλες πλαγιές και να χαιρετούν τον ήλιο.
    και όταν φυσάει ο αέρας που ταπείνωσε το χθαμαλό λοφάκι, να κατηφορίζουν για να προστατευτούν.
    αλήθεια, γιατί δεν μπορούν;
    ναι μωρε,γιατί έχουν ρίζες..
    ρίζες; δηλαδή, δεν είναι άνθρωποι;
    δηλαδή όλα αυτά τα φαντάστηκα;
    δηλαδη, ΗΘΕΛΑ να τα φανταστώ;
    ωχ!

    Μαρίνα Θήτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. O Χρόνος σταματησε. Παγωσε στα παντα πάνω στο λόφο σε μιά στιγμή σοφά επιλεγμένη. Τη στιγμη εκείνη που οι κατοικοι του λόφου είτε καποιοι ειχαν πιασει αγκαλιά την αγάπη τους είτε κάποιοι ξεκινουσαν να την συναντήσουν αλλά δίσταζαν και δεν το αποφάσιζαν. Εδω το ρευστό του κοκάλωσε, ωσαν ο αδυσώπητος να θέλησε να τιμωρήσει αυτους που χρόνια τωρα δίσταζαν να παραδοθούν στην αλήθεια τους και να επιβραβευσει αυτούς που στο περασμα Του σιγα σιγά με κόπο και επιμονη αφηναν πισω αυτα που δεν τους ταιριαζαν. Γιαυτό και όλη η ανθρωπινη ζωή τυπωθηκε σ'αυτο το λόφο. Ειναι η προειδοποίηση Του οτι αυτός ειναι ο Αρχων και ο Θεός του κόσμου και ότι ειναι αμείλικτος και ότι ολοι έχουν 2 μόνον επιλογές. Ο αγέρας που κουβαλά τα θροίσματα είναι ο τελευταίος αγγελος του Χρόνου που μενει για να τον θύμίζει σ'αυτους που δεν βλέπουν.
    ΧΓ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Λυπάμαι.Δε μου θυμίζει τίποτα αυτός ο λόφος.Πρέπει να σκεφτώ από που θα το κοιτάξω.
    Μήπως πρέπει να τον ανεβώ?Και πως θα βρώ τον τρόπο?Κάτι μου λέει πως όταν φθάσω στην κορφή θα έχω να ανέβω και τον πίσω.Και τότε,μήπως πιο πίσω υπάρχει και άλλος που δεν τον βλέπω?
    Η μόνη παρηγορία ειναι αυτά τα μικρά δεντράκια που αν χειαστεί θα με στηρίξουν.Φαίνονται μικρά αλλά τη δουλειά τους την κάνουν.Ισως κάτσω και σε κανενα πεζουλάκι να ξαποστάσω.Θα τα καταφέρω.

    Αντε ας ξεκινήσω σιγά σιγά.

    Ελενα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Τοπιο χρονου.
    Συνομιλια,ερωτισμος,χορος,καλεσμα,συναντιση στην κορυφη.
    Γερνω και προσπαθω να σε ακουμπισω, σου μιλαω.
    Ποσο να με γυρει ακομα ο χρονος?
    Κοντευω να σπασω, γερναω.
    Παταω καλα εχω γερες ριζες, αντεχω.
    Λοφος που ψιθυριζει την ζωη,τον χρονο, την αντισταση,το φθαρτο.
    Συνομιλιες και καλεσμα μαζι.

    Θοδωρης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Οι αλλεπάλληλες επεμβατικές γραφές, τόσο του χρόνου όσο και του ανθρώπου, στο χώρο καθιστούν τον λόφο σημειωματάριο πλήθους υπομνήσεων και παραπομπών. Οι αναβαθμίδες, τα ελαιόδεντρα, ίσως ακόμη και η κλίση του εδάφους υπομνήσκουν την κάποτε σθεναρή παρουσία του ανθρώπου εκεί αλλά και τον συντελεστή του χρόνου ως καταλυτικό παράγοντα στη διαμόρφωση του τοπίου. Παραπέμπουν το βλέμμα στην εικόνα ενός παρελθόντος βίου και, καθώς αποτελούν ίχνη αυτού, αποκαθιστούν την αίσθηση της συνέχειας της ζωής μέσα στον χρόνο.
    Τα ανθρώπινα ενεργήματα όπως αυτά εγγράφονται στο υπό εξέταση τοπίο, αν και υπαγορεύθηκαν από τις ανάγκες ενός βίου πεπερασμένου, έχοντας συμβάλει στην διαμόρφωση του χώρου αναδεικνύονται πλέον σε δομικά στοιχεία του χώρου αυτού. Επιτυγχάνουν εν τέλει, μέσω της διαρκούς τους παρουσίας στον χώρο και τον χρόνο, να καθίστανται οχήματα υπέρβασης του φθαρτού. Στην όψη αυτού του τοπίου φαίνεται να επιτελείται ο συγκερασμός ή έστω η σύγκλιση δύο ανταγωνιστικών ως προς το περιεχόμενό τους εννοιών, τροφοδότες της υπαρξιακής αγωνίας: του βρωτού και του αιώνιου, του πεπερασμένου και του απείρου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Το προηγούμενο είναι δικό μου, η Ελεάννα είμαι καλέ, συγνώμη !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. 'Ενας λοφος με μερικα λιοδενδρα.Ενα τοπιο του τοπου μας τοσο συνηθισμενο.Εχει μια ταπεινοτητα ομως ο ρυθμος που διαθετει οδηγει το βλεμα μας προς τα ανω.Ποια σοφια γνωριζε αυτος που τα φυτεψε σε φαινομενικα τυχαια θεση ωστε να ισορροπουν αλλα και συναμα να νομιζεις οτι κινουνται σαν καποιο ελαφρυ αερακι να φυσα? Κυριακη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. ...να υπήρχε λίγο νοιάξιμο, ένα χνώτο μια ανάσα, όσοι πολλοί κι αν είμαστε που βγάζει; Χαμένοι, μόνοι, βέργες τσακισμένες, σκόρπιες στα ρέματα, συντρήμια. Με την ήβη φλάμπουρο να τραγουδά στοιχάκια για βαρκούλες που λουζόντουσαν στα κατρουλιά που κλαίνε οι μανάδες, λες και οι πολέμοι χάθηκαν να ξεψηχήσεις φωνάζοντας αδέρφια στα σπαθιά.
    ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΓΓΛΕΖΟΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ο λόφος...δεν χρειάζεται να τον θυμάμαι για να τον αναγνωρίσω.Ο λόφος είναι η ίδια η ζωή.Η πορεία... οι δυσκολίες...το άλλοτε γόνιμο και άλλοτε άγονο έδαφος. Έδαφος για ελπίδες... όνειρα...έδαφος για ζωή...στήριγμα..βάσεις...,μα και κακοτράχαλο...δύσκολο να ριζώσεις...'άνυδρο'για να ζήσεις.Η κορυφή , η άλλη πλευρά του λόφου ,είναι ο σκοπός, το όνειρο, το όραμα...;ή μήπως η προδιαγεγγραμένη πορεία προς το τέλος..;Τα δέντρα...εγώ...εσύ...εμείς....Τεντώνουμε τα κλαδιά μας σα χέρια που καρτερούν την ένωση.Γέρνουμε τους κορμούς μας περιμένοντας παρηγοριά .Απλώνουμε τις ρίζες μας προσπαθώντας να πλησιάσουμε τους άλλους, να ξεγελάσουμε τη μοναξιά μας...να γίνουμε 'δάσος'και να περάσουμε μαζί στην άλλη πλευρά..Ίσως τελικά ο λόφος να αφηγείται ιστορίες για την ανάγκη της παρηγοριάς και της αλληλοεξάρτησης του ενός απο όλους και αντιστρόφως .Είναι η ανάγκη της ψυχής να αγγίξει και να αγγιχτεί...η 'λύσσα 'για έκφραση που δυσκολεύεται να εκδηλωθεί....Είναι το μένος πως οι ρίζες καθηλώνουν αντι να στηρίζουν....οι άναρθροι φθόγγοι που φτάνουν στη γλώσσα, μα δε γίνονται λόγος,....το ατελείωτο ποίημα....η μισή ζωγραφιά....Είναι η επιμονή να φτάσεις το όνειρό σου,χωρίς να ξέρεις εάν παραμονεύει ο όλεθρος... ΣΤΕΛΛΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Τοπίο γνώριμο! Το Έχω περπατήσει... Σαφή τα όρια στου λόφου την αγκάλη. Από εδώ ώς εκεί. Ανθρώπου έργο. Μόνο η ζώνη του ουρανού στο άπειρο σε στέλνει, και η κατρακύλα της πλαγιάς στο άπειρο σε πάει. Να ΄τες! Λιοφιλενάδες μου, σαν κόρες ζηλεμένες, πλουμιστές ασημοστόλιστες βγήκαν στο σεργιάνι. Ανά δυάδες, τριάδες αλλά και μονάδες. Χαριεντίζονται συνομιλούν, υπερηφανεύονται, αναρωτιούνται, ανησυχούν. Με θράσος περισσό το αειθαλές του βίου τους δηλώνουν. Από πότε άραγε στου λόφου τα πεζούλια έδραση πακτώνουν; Πόσες φορές το ασημόχρυσο των φύλλων τους στο ξέφωτο χαρίσαν; Και για φαντάσου... ως έπαθλο ικανό ηρώων πόθους είχαν στολίσει. Τι να πουν για τους καρπούς; Χυμοί αιώνιας θρέψης, κόπου και μόχθου ανταμοιβή, χρυσάφι καρατίων. Τρία προς ένα η σοδειά, οξύτητα μηδέν. Απόσταση προσδοκιών απόκλιση του ονείρου... Ένα μείων δύο απόδοση; ζωή. Τέλος πάντων... Όλα λαμπρά ως σήμερα, το αύριο φοβούνται! Ανησυχία διάσπαρτη του χέρσου φύτρα, ζιζάνια αρχίζουν να θεριεύουν, χέρια αυτά δεν προσφέρονται αυτά να ξεριζώσουν. Αν η ξερολιθιές ζωνάρια στήριξης, της τάξεως σημάδια, σαν χείμαρρος πυκνός χαλιάς τον λόφο κατακλύσουν; ίσως παρηγοριά εν θερμώ ο κτήμων-ο ορίζων να τη δώσει υποθηκεύοντας το απτό το στέρεο στη ρευστότητα του ονείρου, εξαργυρώνοντας με το πίσω του λόφου το γκρεμό, με το μπροστά του ρέματος...

    Υ.Γ.: Μήπως η μόνη δεξιά στου όχθου την αγκάλη δεν είναι σηκωματαριά ελιά ή των καιρών σημάδι, στερνή γνώσης είναι απαύγασμα του φόβου απολειφάδι; Μήπως στο ρέμα αφεθεί αυτό να αποφασίσει σε νέου λόφου παρυφές να βγει για να σταλίσει και από εκεί εκ νέου διαδρομή να βρει για να ορίσει.

    Φωτεινή Ηλιοπούλου – 6/3/2009

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Για να δούμε λοιπόν, ας βγάλω λίγη καταχνιά απο τα μάτια μου. Καταρχήν έχουμε δεντράκια - ανθρωπάκια, γιατί; Αυτά τα δεντράκια (δηλαδή το σχήμα τους) ανάγονται σε καμπύλες γραμμές με τη μορφή μπαστουνιών με το κλειστό καμπύλο μέρος για κεφάλι και το πιό ανοιχτό καμπύλο μέρος για κορμό. Οι καμπύλες αυτές πότε κοιτούν η μία την άλλη, πότε απάγουν το πρόσωπό τους αριστερά, δεξιά ή κάτω. Τι σημαίνει όμως η μία καμπύλη κοιτάει την άλλη;
    Όπως μπορώ να το καταλάβω, κοιτάει κάπου η καμπύλη σημαίνει ότι λόγω του ότι η ακτίνα καμπυλότητας ποικίλει μεγέθους, κάπου η καμπύλη εξέχει και κάπου εισέχει. Επίσης το πάχος της γραμμής που ορίζει την καμπύλη ποικίλει επίσης, καθώς και το βάρος του χρώματος στην περιφέρεια της καμπύλης. Είπα επίσης μικρές καμπύλες, μικρές όμως σε σχέση με τί;...μα με την μεγάλη, τεράστια καμπύλη που περικλείνει σχεδόν εντελώς τον ορίζοντα και δίνει την αίσθηση του μεγάλου όγκου (σε άλλους δίνει την αίσθηση της προστασίας, σε άλλους του εγκλεισμού κ.λ.π) πάνω στον οποίο κάθονται οι μικρότερες καμπύλες. Τώρα οι δύο μικρότερες καμπύλες στην πάνω άκρη του κάδρου δίνουν την ελπίδα της διαφυγής, καθώς και τα ελάχιστα κομμάτια ουρανού.
    Τα χρώματα σε όλη την εικόνα είναι γκρίζα, με πολύ χαμηλό τονικό και χρωματικό κοντράστ, πράγμα που οδηγεί την νόησή μου στην αίσθηση του θανάτου.
    Ανάμεσα σε όλες αυτές τις καμπύλες υπάρχουν καποιες πιό ευθείες γραμμές που δίνουν το σήμα ότι μία εξωγενής (εκτός κάδρου) παρέμβαση έσειρε αυτές τις γραμμές. Η Αβάδιστη το εξέφερε ως ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ.

    Τώρα το γιατί στον αρχικό μου σχολιασμό η νόησή μου δεν συνέλαβε την προοπτική στο βάθος (δηλαδή την ελπίδα), καθώς και τις ευθείες γραμμές, καθώς και ότι άλλο δεν συνέλαβε, πρέπει να ρωτήσω τον ψυχαναλητή μου (δηλαδή τον Δάσκαλο) και τον ενδοκρινολόγο μου (μήπως ξέρετε κανέναν καλό;)

    Βαντ

    ΑπάντησηΔιαγραφή