Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2009

Αμπελοφιλοσοφικό ερώτημα Νο 1322

http://www.skai.gr/master_story.php?id=112036
http://www.skai.gr/master_story.php?id=112033
http://www.skai.gr/master_story.php?id=112034

Ως portal-ομουτρο πλέον, θέτω τα άνωθι links στη διάθεσή σας και αναμένω απόψεις.
Ακόμα και αυτό που κάνουμε είναι μέρος του προβληματισμού.
Το blog εννοώ...

Σας χαιρετώ
Εγώ η
Σοφία και Η Υπερκόπωση

4 σχόλια:

  1. Αβάδιστη...πολύ ενδιαφέρον το θέμα...αλλά προσπαθώ ακόμα να συγκεντρώσω το μυαλό μου. Ναι, φαντάζομαι και αυτό που κάνουμε εδώ, θα μπορούσε να τεθεί. Ομως εδώ δεν υποκαθιστούμε την επαφή. Και έπειτα, αν υποθέσουμε ότι δεν ήταν εφικτό να βρισκόμαστε στον ίδιο χώρο, αυτό μήπως δεν θα ήταν ένα εξαιρετικό εργαλείο για να διατηρούμε την επαφή. Δεν είναι ως να αρθρογραφούμε όλοι σε κάποιο έντυπο, με την δυνατότητα να επεμβαίνουμε ταυτόχρονα.
    Ως προς το μπλογκ αυτά. Ως προς τα άλλα, έχει πολύ ενδιαφέρον, να προχωρήσουμε πέρα από το φεις μπουκ και να εξετάσουμε αυτά τα παιχνίδια, όπου δημιουργείται μια διαδικτυακή κοινότητα, στην οποία ο καθείς υποδύεται συγκεκριμένο ρόλο. Νομίζω λέγεται Δεύτερη Ζωή ή κάπως έτσι.
    Θα έπρεπε να διερευνήσουμε το ζήτημα της ψηφιακής πραγματικότητας...ως προς την πραγματικόητά της. Τεράστιο κεφάλαιο...αλλά μήπως εδώ και χρόνια, δεν δημιουργείται μια τεράστια απόσταση από την βιολογική υπόσταση του ανθρώπου, και από το πεδίο των ενστίκτων; Το που οδηγούμαστε ως είδος, είναι κάτι που με τρομάζει...το ομολογώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πάλι η Μπαμπέτ έγραψε το παραπάνω, και ξέχασε να το υπογράψει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγαπητή σεχταρίστρια
    Φυσικά και η δικτυακή κοινότητα όταν δεν υποκαθιστά πλήρως την φυσική επαφή είναι καλό πράγμα. Είναι βολικό πράγμα. Και εδώ είναι η παγίδα.

    Το Μέσο αυτό καθεαυτό είναι μια χαρά εργαλείο. Επιτρέπει τη ροή της πληροφορίας καταρχήν. Είναι το σπυρί στον κώλο της βιομηχανοποιημένης πληροφορίας.
    Από την άλλη, όμως, καθίσταται βασικό μέσο επικοινωνίας υποκαθιστώντας τη φυσική επαφή.
    Το second life ήταν μόνο η αρχή.

    Για να γίνω πιο συγκεκριμένη όταν έσκασε μύτη ο κινηματογράφος και η τηλεόραση κάτι Αντόρνοι και Μαρκούζε-δες ωρύονταν ότι η ψυχαγωγία και η χαλάρωση γίνονται κονσέρβα και κονσέρβες παράγουν μόνο τα εργοστάσια. Εντάξει δεν το διατύπωναν έτσι, αλλά αυτό που μου είχε μείνει όταν τα διάβαζα αυτά (μικρή και απονήρευτη φοιτήτρια) ήταν το εξής ερώτημα. Πόσο χρόνο περνάμε κοιτώντας απλώς έξω από το παράθυρο του σπιτιού μας. Είχαν βρει ότι από τότε που μπήκε η τηλεόραση στα σπίτια ο χρόνος αυτός είχε μηδενιστεί.

    Σε καμία περίπτωση δεν πυροβολώ το Μέσο. Δε με παίρνει κιόλας, δουλεύω σε αυτό (η ειρωνεία είναι η καλύτερή μου φίλη) αλλά αναρωτιέμαι το ίδιο με σένα σε παραλλαγή "Η στραβός είν΄ο γυαλός ή στραβά αρμενίζουμε" και τείνω προς τη δεύτερη εκδοχή.

    Αβάδιστη (το καθιερώνω ΤΕΛΟΣ)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η συνάντηση των ψηφιακών μας ιχνών σε καμμία περίπτωση δεν μπορεί να αντικαταστήσει την επαφή μας με πραγματική σωματική παρουσία. Όμως μπορεί να συμπληρώσει την επικοινωνία (όσον αφορά την ανταλλαγή σκέψεων) μέσω του γραπτού λόγου. Και βεβαίως ο γραπτός λόγος δεν μπορεί να υποκαταστήσει μεν την άμεση επαφή (σωματικός λόγος, λοιπές αισθήσεις που ενεργοποιούνται κλπ. ) αλλά όσο οι πραγματικές μας συναντήσεις γίνονται έστω και μία φορά την εβδομάδα (άρα ανανεώνεται η μνήμη και φρεσκάρονται οι αισθήσεις από τις πραγματικές παρουσίες μας), θεωρώ ότι (τουλάχιστον σε μένα συμβαίνει αυτό) διαβάζοντας ένα κείμενο που κάποιος έγραψε, έχω ταυτόχρονα την εικόνα του προσώπου που μιλάει, ακούω τον ήχο της φωνής του, αισθάνομαι την σωματική του υπόσταση και την προσωπικότητά του. Γνωρίζετε δα όλοι πιά πόσο θάθελα τα πράγματα να είναι έτσι ή αλλιώς πώς, να κινούνται πιό κοντά στα ανθρώπινα μέτρα, να έχουμε π.χ ένα κοινό εργαστήρι με το κλειδί μας ο καθένας να πηγαίνουμε να δουλεύουμε εκεί ότι ώρα και όποτε θέλουμε και έτσι εκ των πραγμάτων θα συναντιόμασταν συχνότερα έστω και εκ περιτροπής. Η αλληλεπίδραση μεταξύ μας θα ήταν πιό άμεση, τα κίνητρα για ζωγραφική περισσότερα, άμεση ανταλλαγή ιδεών, λιγότερη μοναξιά κ.λ.π Καλά όλα αυτά, αλλά ανέφικτα. Άρα το μόνο που μπορούμε να έχουμε είναι ένα blog, ένα ψηφιακό σημείο συνάντησης (το μη χείρον, βέλτιστο δηλαδή).

    Αυτά όσον αφορά τους ante portas και το blog μας. Τώρα στο facebook και σε άλλους διαδικτυακούς τόπους συνάντησης διαφέρουν οι συνθήκες τουλάχιστον στο ότι οι άνθρωποι που έχουν ψηφιακές σχέσεις στις πλείστες των περιπτώσεων δεν έχουν συναντηθεί ποτέ πραγματικά. Οι επαφές αυτές έχουν την μορφή ονείρου ή εφιάλτη (αναλόγως πώς θα το δει κανείς) και σίγουρα υφίστανται όλοι οι κίνδυνοι που ο Δρ Σίγκμαν αναφέρει. Η αλληλεπίδραση των ανθρώπων γίνεται μόνο σε εγκεφαλικό επίπεδο. Καμμιά παρηγοριά δεν υπάρχει από το σοκολατάκι που θα σου προσφέρει ο φίλος, ή φίλη, ο συγγενής, από την αγκαλιά, το χάδι ή τον άμεσο λόγο. Απόλυτη μοναξιά, ο άνθρωπος μπροστά σε έναν υπολογιστή και οι μακρινές αναμνήσεις ανθρώπινων απουσιών. Ζοφερό παρόν και ακόμα ζοφερότερο μέλλον μεγάλο τίμημα για την ψηφιακή αθανασία.

    vant

    ΑπάντησηΔιαγραφή