Να τα πούμε;
Να τα πείτε παιδιά!
"Τρίγωνα κάλαντα μες την γειτονιά, και καλά χριστούγενναααα και πρωτοχρονιάααα!!!"
Ωχ θεέ μου, πάλι σε φάλτσα διασκευή των τζίνκλ μπελς έπεσα;
Υποτίθεται ότι τούτες οι μέρες είναι μέρες αγάπης! Τότε γιατί εγώ ένιωσα την έντονη παρόρμηση να ρίξω μπουνιές και κλωτσιές στα παιδάκια που με κοιτούσαν με το τόσο αθώο βλέμμα τους περιμένοντας την αμοιβή τους για την- κατά κυριολεξία -εκτέλεση του πρωτοχρονιάτικου εθίμου; Ή το αθώο βλέμμα τους δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικόητα , ή εγώ είμαι πολύ κακός άνθρωπος! Ενας τρόπος υπήρχε να το μάθω! Υποδύθηκα τον καλό άνθρωπο και χωρίς να διαμαρτυρηθώ τα φίλεψα, με κουραμπιέδες και όχι με ευρώπουλα (χεχε), και αμέσως το βλέμμα τους μεταλλάχθηκε. Δεν ήταν πλεον αθώο! Τα πιτσιρίκια με κοιτούσαν με απαξίωση! Σκασίλα μου! Αντε παιδιά με το καλό, και του χρόνου, αν μάθετε τα κανονικά κάλαντα περάστε να σας φιλέψουμε ...μελομακάρονα! Χεχε!!!!
Παιδιάστικα καμώματα ...Ε ναι λοιπόν το παραδέχομαι..
Γιατί στο κάτω κάτω και εγώ παιδί (θα ήθελα να) είμαι. Πολύ θα ήθελα σήμερα να μπορούσα να χτυπήσω μια μια τις πόρτες σας και να μπορέσω να σας τραγουδήσω...Αντ' αυτού ως καλό παιδί (που αποφάσισα ότι είμαι) σας αφιερώνω τα παρακάτω παραδοσιακά κάλανδα...
και συνοδεύω με αυτά τις ευχές μου, για υγεία, καλοτυχία και δύναμη να ανταποκριθούμε αξιοπρεπώς στους καιρούς που έρχονται!
Πλαγιομετωπικοί ασπασμοί
Babett
ΧΑ,ΧΑ.ΕΧΕΙΣ ΜΕΓΑΛΟ ΔΙΚΙΟ .ΟΙ ΠΕΡΙΣΟΤΕΡΟΙ ΜΙΚΡΟΙ ΚΑΛΑΝΤΙΣΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ ΣΚΛΗΡΟΥ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΑ.ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙΣ ΑΠΛΕΣ ΕΥΧΟΥΛΕΣ. ΜΑΤΙΝΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην εφηβεία μου είχα την τύχη να βρεθώ σε ένα χωριό κοντά στα Καμμένα Βούρλα. Ήταν Πάσχα, τα παιδιά θα έλεγαν τα πασχαλιάτικα κάλαντα και με πήραν μαζί τους. Όλα τα σπίτια που επισκεφτήκαμε ήταν φίλοι ή συγγενείς των παιδιών. Μας φιλεύανε γλυκά και χρήματα. Δεν θυμάμαι να είχαμε δώσει μεγάλη σημασία για το τι πέρναμε όσο για το πώς περνούσαμε. Εξ΄άλλου οι νοικοκύρηδες αντάλασσαν και ευχές με τα παιδιά ή ερωτήσεις "πώς είναι ο μπαμπάς σου, η μαμά σου..."
ΑπάντησηΔιαγραφήΜερικά χρόνια πριν είχα βγεί με μία φίλη μου να πούμε τα κάλαντα στην Αθήνα. Όλοι όσοι άνοιγαν ήταν άγνωστοι και οι περισσότεροι βαριεστημένοι, εκτός εξαιρέσεων. Στο τέλος μοιράσαμε τα χρήματα κι αυτό ήταν όλο.
Σήμερα με ποιό τρόπο συνδέονται τα έθιμα με τη λειτουργία της κοινωνίας; Τι άλλο σημαίνουν οι γιορτές εκτός από ψώνια; Για ποιό λόγο βγαίνουν τα παιδιά να πούν τα κάλαντα; Το μόνο που θέλουν είναι ένα χαρτζηλίκι για να αγοράσουν αυτό ή το άλλο. Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά αφού όλη η ζωή μας δεν είναι τίποτα πέρα από συνεχείς αγοραπωλησίες;
Πολλά φιλιά
Βαντ